Netflix kontra inne serwisy VOD: czym wygrywa?

Nie jestem wielkim fanem kina, ani telewizji. Gdyby policzyć ile czasu spędziłem przed ekranem w zeszłym roku, to pewnie wyszłoby nie więcej, niż kilkanaście minut na dobę. Filmy w kinie denerwują mnie tym, że są za długie, za smutne, za głębokie lub za płytkie :-). Kino poza tym denerwuje mnie popcornem i półgodzinną dawką reklam przed każdym seansem. Ale tak naprawdę chyba chodzi o to, że nie będąc kinomaniakiem mam problem z ustaleniem na co warto się wybrać do kina, a nie stać mnie na „zainwestowanie” trzech-czterech godzin w niecelny strzał. W telewizję inwestować czasu nie trzeba (tylko pieniądze), ale tam niewiele dla siebie znajduję. Im więcej kanałów (a mam wykupiony naprawdę wypasiony pakiet w kablówce, zawierający wszystkie dodatkowo płatne opcje), tym większy chaos i przesyt. Zaś zarządzanie chaosem mnie męczy.

Krótko pisząc: należę do tych konsumentów treści muldimedialnych, którzy potrzebują, żeby podstawić im pod nos to co lubią. Trzeba mi to podstawić wtedy, kiedy akurat – zwykle o dziwnych porach – jestem skłonny poświęcić na oglądanie bardzo niewielką porcję czasu – góra kilkadziesiąt minut. Oczekuję maksymalnej wygody, nie toleruję błędnych wyborów, szybko się zniechęcam, Wymarzony klient VOD, czyli oglądania na żądanie. Tak, ale do niedawna żadnemu serwisowi VOD nie udało się podbić mojego serca, choć próbowałem korzystać z wielu – płatnych (w sensie abonamentu) i bezpłatnych (lub z płatnością „od filmu”). Wszystkie mnie wkurzały tym, że sam musiałem wybierać, metodą prób i błędów, odpowiednie treści. Wkurzały mnie nieprzyjaznym interfejsem, chaotycznym menu, albo niewystarczającymi lub nieprzyswajalnymi opisami filmów, Denerwowały nieprzyjaznym sposobem logowania, skomplikowaną płatnością, albo zbyt małym wyborem, albo zbyt dużym :-).

Ciekawe? Po przeczytaniu wróć tutaj, kliknij i odkryj sprawdzone patenty Samcika na ochronę przed inflacją

JAK WYCIĄGNĄĆ MI Z KIESZENI KILKA DYCH MIESIĘCZNIE? Dość długo sądziłem, że jest ze mną coś nie tak. To zresztą dość wiarygodna hipoteza, biorąc pod uwagę to jak bardzo narzekam na jakość wszelkiego rodzaju usług finansowych :-). Ale odkąd skorzystałem z amerykańskich serwisów VOD – głównie z Netfliksa, a ostatnio też z Amazon Prime (bo w promocji kosztuje tylko 2,99 euro) i ShowMax (bo ma dwa tygodnie za darmo) – dochodzę do wniosku, że to nie ze mną, a ze światem było coś „nie halo”. Pochodzę z Poznania i nie cierpię płacić za cokolwiek, a jednak płacę za dostęp do Netfliksa ponad 40 zł miesięcznie. Jego ofiarą padną niechybnie wszystkie darmowe i płatne telewizje oraz usługi VOD dostarczane przez kablówkę oraz poszczególne kanały (może poza usługą HBO GO, z której jeszcze szczątkowo korzystam). I sam się sobie dziwię. Jak udało się namówić gościa, który prawie nic nie ogląda, żeby… płacił za oglądanie?

Nie publikuję tu wpisów sponsorowanych, więc mogę sobie powolić na opisanie tego zjawiska na konkretnym przykładzie bez ryzyka, że zostanę posądzony o kryptoreklamę. Być może zresztą przykład, który podaję, jest totalnie nie trafiony, z punktu widzenia tych, którzy są fanami kina (niekoniecznie z poziomu multipleksu, są też przecież małe kina studyjne), łapią w lot nowości z wielkiego ekranu i nęcą ich ambitne produkcje z najwyższej półki. Przywoływany tu amerykański serwis nie cechuje się oferowaniem produkcji najwyższych lotów (choć wypłynął na szerokie wody dzięki głośnemu i bardzo dobremu serialowi „House of cards”). Jest w nim seryjnie aplikowana odbiorcom, porządnie zrobiona za duże pieniądze papka rozrywkowa. Choć oczywiście znaczenie ma fakt, iż jest to produkcja własna w modnej ostatnio formule seriali (przeważnie udostępnianych wszystkimi odcinkami na raz). Lecz ja występuję tu w charakterze „wąsatego Stefana oglądania”, czyli osobnika, który zainteresowanie kinem ma ograniczone, a czasu na jego wzbudzanie – jeszcze mniej. I do tej pory w sensie źródła przychodów ze sprzedaży był poza orbitą przemysłu filmowego. Tym niemniej większość moich spostrzeżeń ma wymiar uniwersalny i da się zastosować także w innych branżach – wszędzie tam, gdzie pojawia się klient i można od niego wyciągnąć pieniądze zapewniając mu tzw. UX, czyli user exparience :-).

„CZY JESTEŚ PEWNY, ŻE CHCESZ NAM PŁACIĆ?”. Amerykanie – i dotyczy to wszelkiego rodzaju usług, nie tylko VOD – mają w kontaktach z klientem coś takiego, że nie próbują naciągać. Kiedy wziąłem na próbę Netfliksa, to w trakcie darmowego miesiąca chyba ze trzy razy przypomniał mi e-mailem lub SMS-em, że zbliża się koniec „darmoszki” i że wciąż mogę wyłączyć subskrypcję, żeby nie płacić. Jestem przyzwyczajony do innych standardów – że ukrywa się przede mną koniec promocyjnego okresu korzystania z usług po to, żeby mnie naciągnąć na zapłacenie standardowej ceny. Czy banki informują Was o tym, że lokata roluje się automatycznie i zmienia oprocentowanie na niższe? Czy firmy telekomunikacyjne informują o wejściu w życie nowej, bardziej korzystnej oferty z której moglibyście skorzystać? A po co? Klient niedoinformowany lub frajer daje więcej zarobić. Jestem bardzo wyczulony na uczciwą, pełną informację i na podejście fair do mnie jako do konsumenta.

OGLĄDANIE PO KAWAŁKU, KTÓRE NIE BOLI. Kiedy korzystam z VOD, video on demand, to chcę, żeby wszystko było rzeczywiście „on demand”. Czyli tak jak ja chcę, a nie tak, jak wymyśli sobie architekt systemu. W serwisie VOD mojego kochanego UPC notorycznie zdarzało się, że nie dokończony film musiałem następnego dnia oglądać od początku, bo głupi system nie zapamiętał w którym miejscu przerwałem. Chcę przesunąć scenę, którą już widziałem? Muszę przesunąć jeszcze sąsiednią, bo system nie umie wykonywać „małych kroków”. Albo nie daje możliwości podglądu tego, co przesuwam. Chcę kontynuować oglądanie filmu po kilku dniach? Muszę go jeszcze raz znaleźć, bo podsunięcie mi opcji „kontynuuj oglądanie” przerasta możliwości projektantów. U „Amerykańca” oglądane wcześniej filmy i seriale same się „podkładają” i zapraszają, żebym je odtwarzał dalej. Dostęp do opcji zmiany napisów i włączenia/wyłączenia lektora jest „na jeden klik”, zaś przesuwanie filmu między kolejnymi scenami nie powoduje ryzyka dużych strat treści („kroki” są drobne).

NAPISY KOŃCOWE, CZYLI KRYTYCZNY MOMENT. To zawsze ten moment, w którym walkę o mój czas może wygrać coś innego (a jeśli będzie wygrywało zbyt często, to przestanę płacić abonament). Pewnie dlatego jeśli oglądam w Netfliksie serial, zaś odcinek się kończy i zaczynają płynąć napisy końcowe, to automatycznie podświetla mi się opcja przejścia do następnego odcinka jednym klikiem. Tym sposobem nie mam czasu, żeby znaleźć sobie inne zajęcie, znudzony oglądaniem napisów. Skończyłem oglądać film lub serial? Trzeba mi podstawić podobny, który też mnie zainteresuje. Jako „niekwalifikowany” konsument multimediów nie znam najnowszych produkcji i nie chcę ich znać – widząc multum obco brzmiących nazw filmów i seriali wpadam w panikę i… znajduję sobie inne zajęcie. A wtedy płacę komuś innemu, co nie jest po myśli serwisu VOD. Trafne podstawienie mi treści podobnych do filmu lub serialu, który obejrzałem do końca (a więc musiał mnie zainteresować) to już połowa sukcesu. Odnoszę wrażenie, że amerykańskie serwisy VOD bardzo sprawnie się uczą moich preferencji, bo duża część „strzałów” jest celna. Mimo wszystko nie mogę się zdecydować? „Zawiesiłem się” na planszy tytułowej? FIlm zaczyna mi się wyświetlać sam. Jeśli pierwsze wrażenie jest dobre (a seriale są robione tak, żeby właśnie to osiągnąć), będę oglądał dalej.

ZŁY WYBÓR – STRATA CZASU. Nawet jeśli nie wybiorę produkcji podstawionej mi przez serwis VOD jako podobny do właśnie ukończonego, to wchodząc za kilka dni lub tygodni widzę filmy posegregowane nie alfabetem lub kategoriami (bo to dla mnie zbyt chaotyczne), ale poprzez skojarzenia z czymś co już widziałem. „Ponieważ obejrzałeś…” – taki spis treści pozwala mi ominąć cały spis treści i skoncentrować się na gatunkach, które lubię. Jeśli obejrzałem jakiś film lub serial, to dostanę mejla i SMS-a, że jest już dostępny kolejny sezon lub sequel. Oni po prostu robią wszystko, by – przy okazji zarabiania pieniędzy dla siebie – oszczędzać mój czas. Oczywiście: są seriale typu „Wahata”, „Pakt”, czy „Belfer”, dla których da się znieść każdą niedogodność. Ale co do zasady wojnę o mój czas wygrywa ten, kto dostarczy mi swoją produkcję w najbardziej wygodny sposób. Nota bene Netflix manifestuje też chęć szanowania mojego pieniądza, bo dość szybko – już po kilku miesiącach – ogłosił, że będzie pobierał z mojej złotowej karty złotówki, a nie euro. Biorąc pod uwagę spread i kwestie kursu, oznacza to obniżkę kosztów o dobrych kilka złotych. Nie musieli tego robić, wielu globalnych usługodawców uwlelbia zarabiać na spreadzie. Tym zniechęca do siebie klientów AirBnb, czy Ryanair, który bawi się w kantr walutowy.

KTO WYGRA WOJNĘ O MÓJ CZAS, ZAROBI PIENIĄDZE. Patrząc na wyniki finansowe Netfliksa dochodzę do wniosku, że nie tylko ja lubię, gdy firma sprzedająca mi jakieś towary lub usługi dba o mój czas i stara się go oszczędzać. Ostatnio ten internetowy serwis VOD podał, że w ciągu kwartału pozyskał 7,1 mln nowych subskrybentów na całym świecie (gdy analitycy oczekiwali góra 5,2 mln). I że ma już 94 mln abonentów, z czego 89 mln płaci za oglądanie, a w sumie w zeszłym roku firma pobrała z kont i kart klientów jakieś 8,8 mld dolarów. Kurs akcji firmy, który niespełna pięć lat temu, we wrześniu 2012 r., wynosił nieco ponad 8 dolarów, dziś sięga już niemal 140 dolarów. Inwestując w połowie 2012 r. powiedzmy 10.000 zł w tę firmę, dziś można byłoby wyjąć 170.000 zł. Albo i więcej, bo w połowie 2012 r. dolar był po 3,5 zł, a teraz jest po 4,1 zł. Wartość rynkowa firmy to 62 mld dol., czyli równowartość ćwierć biliona złotych. Nasz PKO BP jest wart 37,5 mld zł (przy przychodach z prowizji i odsetek 13,2 mld zł), a PKN Orlen – 35 mld zł. Czyli jeden Netfliks to siedem Orlenów, mimo że zarabia znacznie mniej pieniędzy.

Czytaj też: Ilu użytkowników w Polsce ma Netflix?

Na koniec uwaga ogólna. Czasy, które nadeszły, wymagają od dostawców usług większego szacunku do naszego, konsumentów, czasu. Kto nie szanuje mojego czasu, polegnie i to bez względu na to jak wysokiej jakości produkt będzie chciał mi zaproponować (choć oferując produkt wysokiej jakości będzie umierał wolniej ;-)). Dla coraz większej liczby konsumentów najbardziej deficytowym dobrem ze wszystkich kwantyfikowalnych dóbr jest wolny czas, a nie pieniądze. Im bardziej biznes i usługi będą się przesuwać do internetu, tym bardziej rywalizacja o nasz czas będzie się odbywała na poziomie ekranu komputera, tabletu, smartfona. I wiecie co myślę. Zbyt często, do jasnej cholery, jestem traktowany jako ktoś, kto ma zbyt dużo czasu.